مراد از اسم اعظم چیست؟
اسم اعظم، لفظ یا نوشته نیست. این اسماء لفظی و کتبی جلوه و نشانه‌ای از اسمای حقیقی‌اند و در میان اسماء عینی که حقیقت بیرونی دارند آن اسمی که از همه برتر هست اسم اعظم است.
اسم اعظم :
در میان اسماء ذات، «الله» است
و در اسماء صفات، «حی» است
و در میان اسماء افعال، «قادر» است؛
لذا تمام افعال حق تعالی به اسم «القادر» بر می‌گردد
و تمام صفات او به اسم «الحی» بر می‌گردد
و «الله» هم مستجمع همه صفات کمال است.
نه تنها اسم اعظم؛ بلکه همه اسماء الهی، حقایق عینی و بیرونی‌اند و لفظ و نوشته نیستند؛ لذا آنچه که ما در گفتار یا نوشتار بیان می‌کنیم و می‌گوییم الله، حی، عالم، قادر، سمیع، بصیر و … اسم و نشانه آن اسمای خدا هستند که واقعیت خارجی دارند. یعنی این الفاظ، اسم آن اسماء هستند.
به بیان دیگر، اینطور نیست که تنها یک اسم اعظم داشته باشیم و اینطور نیست که لفظ «الله» یا عبارت کتبی «الله»، «حی»، «قادر» و … اسم اعظم باشند بلکه در جهان آفرینش حقایق عینیه‌ای وجود دارند که اینها بزرگترین تعین پروردگار هستند.
مثلا به انسانی می‌گوییم فلان آقا دکتر، حکیم، عارف و …. است که این اسما و صفات در صورتی واقعی است که او در خارج و واقعا متصف به صفت دکتر، حکیم باشد و گرنه صرف لفظ یا نوشتار که اثری ندارد؛ از این رو کسی که به این اسماء، تحقق یافته و آنها را در خود پیاده کرده است می‌تواند کار الهی انجام دهد.
آیت الله حسن رمضانی
